Próba ograniczenia picia jest naturalnym sposobem radzenia sobie z problemami alkoholowymi przez wszystkich ich doświadczających. Próby kontrolowania picia samodzielnie mogą być, jednak trudne. Z tego powodu powstały programy picia kontrolowanego. Takie programy dostarczają konkretnych wskazówek i narzędzi do kontroli nad używaniem alkoholu, co pozwala na skrócenie etapu testowania własnych możliwości kontroli picia. Pozwalają na nierezygnowanie z picia, nie wymagają utrzymywania całkowitej abstynencji, która może być barierą nie do przejścia.
Koncepcja picia kontrolowanego jest kompromisem – oznacza rezygnację z bezskutecznych prób wymuszenia abstynencji na rzecz zapobiegania wykluczeniu społecznemu osób, które nie chcą przestać pić. Abstynencja w przypadku niektórych osób jest niemożliwa i w tej sytuacji picie kontrolowane staje się bardziej realistycznym rozwiązaniem.
Koncepcja picia kontrolowanego pozwala na wyjście do klienta (w przeciwieństwie do tradycyjnego paradygmatu, które pozostaje bierne i oczekuje aż to klient zgłosi się do placówki w wyniku negatywnych szkód zdrowotnych i społecznych związanych z piciem), aby zaopiekować się nim w jego realnej rzeczywistości, w „miejscu, gdzie dana jednostka się aktualnie znajduje, a nie tam, gdzie powinna się znajdować” (Jakubczyk, Wojnar 2012).
Na świecie wiele agencji dopuszcza możliwość picia w sposób kontrolowany jako cel terapeutyczny bez naciskania na konieczność utrzymywania bezwzględnej abstynencji.
Amerykańska agencja NIAAA (National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism) w przypadku osób z nadużywających alkoholu lub nie dopuszczających możliwości postawienia sobie za cel całkowitej abstynencji, postuluje wytyczenie bardziej realnych celów (reachable goals), a więc strategię redukcji szkód poprzez zmniejszenie ilości spożywanego alkoholu (Jakubczyk, Wojnar 2012).
Brytyjska agencjai NICE (National Institute for Health and Clinical Excellence) dla osób pijących szkodliwie, u których nie stwierdza się współistniejących zaburzeń, jak również w przypadku osób nadużywających alkoholu zaleca rozważenie redukcji ilości spożywanego alkoholu, chyba że klient sam preferuje całkowitą abstynencję jako cel terapii. Strategia redukcji szkód zalecana jest również dla osób, które deklarują chęć leczenia, jednak nie zgadzają się na wyznaczenie abstynencji jako celu terapii (Jakubczyk, Wojnar 2012).
Literatura:
Jakubczyk A., Wojnar M. (2012) Całkowita abstynencja czy redukcja szkód – różne strategie terapii uzależnienia od alkoholu w świetle badań i międzynarodowych zaleceń. Psychiatria Polska, XLVI, 3, s. 373-386